Rocznik 1972. Syn Antoniego Przybeckiego. Absolwent I Liceum Ogólnokształcącego w Opolu. W wieku 16 lat powołany został do kadry narodowej juniorów. W seniorskiej zadebiutował w Pucharze Bałtyku w meczu z Norwegią, zdobywając dziewięć bramek. Po maturze, podobnie jak ojciec, przeszedł do Śląska Wrocław, a ostatnim zespołem w lidze polskiej była Iskra Kielce.
Zaczynał w Gwardii Opole, jednak większość kariery grał w Śląsku. Do Wrocławia przeszedł razem z Przybeckim. Zdobył brązowy medal na Igrzyskach Olimpijskich w Montrealu w 1976 roku. Trenował Śląsk Wrocław, pracował z reprezentacją. Ostatnie lata spędził w Belgii, trenując HBC Izegem. Wysoki kołowy potrafił zdobyć bramkę stojąc przed obrońcami. Na 90-lecie obchodów ZPRP w listopadzie 2008r był chorążym związku. Wybrany przez kapitułę za najlepszego kołowego w historii naszej piłki ręcznej.
Grę rozpoczął w MKS-ie Opole. Później do końca związany był z Gwardią Opole, przeżywając z nią najpiękniejsze, ale i słabsze chwile. Zdobył srebrny medal Młodzieżowych Mistrzostw Europy. Osiągał też sukcesy w wojskowej reprezentacji kraju, u boku Antoniego Przybeckiego. W bramce pokazywał spryt oraz odwagę i niesamowity refleks.
Karierę zawodniczą rozpoczął w MKS-ie Brzeg w 1960 roku. Jego pierwszym nauczycielem szczypiorniaka był Adam Dżygiel. Do Opola trafił w 1964 roku i razem z zawodnikami MKS-u Opole tworzył skład Gwardii. W sezonie 1966/67 walczył z kolegami o mistrzostwo kraju. Po rundzie jesiennej ku zdziwieniu całego środowiska klub zajmował pierwszą lokatę w lidze. Ostatecznie jednak wylądował tuż poza podium. Po maturze poszedł do wojska i ściągnięty został do Śląska Wrocław.